Βιώνοντας την καθημερινότητα, έντονα επηρεασμένη από την πολιτική κοινωνική και οικονομική παρακμή, μοιραία διαπιστώνει κανείς πως οι παθεγένεια γύρω από το θέμα της Ευθύνης είναι ευρύτερη. Χαρακτηριστική είναι η σχετική αναφορά στην τελευταία παράγραφο της Εισαγωγής της Έκθεσης του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης που είχε υποβληθεί από τον κ. Λέανδρο Ρακιντζή στον Πρωθυπουργό και στην Πρόεδρο της Βουλής, στην οποία σημειώνεται χαρακτηριστικά:
“Εν κατακλείδι, είναι ζωτικό ζήτημα να ανακαλύψουμε και στη χώρα μας όλοι -πολίτες, υπάλληλοι, διοικητικά όργανα και συνδικαλιστικοί φορείς- τις δύο αυτονόητες και θεμελιώδεις έννοιες πάνω στις οποίες στηρίζεται κάθε οργανωμένη κοινωνία και κάθε σοβαρό κράτος:
α) την έννοια της ατομικής ευθύνης, αυτής που δεν θα μας επιτρέπει να κρυβόμαστε πίσω από τους άλλους, που δεν συγχέεται με τις ευθύνες των άλλων, αυτής που εξατομικεύει σε καθένα μας τη φράση του Καζαντζάκη “εσύ θα σώσεις τον κόσμο κι αν δεν σωθεί, εσύ θα φταις” και
β) την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, στο οποίο εμπεριέχεται η καλή λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, που αίρεται πάνω από κάθε ατομικό, τοπικό, κομματικό ή άλλο συμφέρον, που αφορά στο σύνολο και όχι στα άτομα, στα κόμματα ή τις παρέες".
Η οικονομική κρίση που μαστίζει τα τελευταία χρόνια τη χώρα μας έχει αναδείξει, πέραν των άλλων, ένα ακόμα πρόβλημα. Λόγω των περιορισμένων εισοδημάτων δεν υπάρχει πλέον εύκολη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.
Ένας τρόπος που μπορείτε να διασφαλίσετε την απρόσκοπτη πρόσβαση στη νοσοκομειακή περίθαλψη είναι η Ιδιωτική Ασφάλιση Υγείας. Ωστόσο, πριν προχωρήσετε, προτείνουμε να λάβετε υπόψη κάποιες βασικές παραμέτρους:
1) Ασφαλιστήριο. Πρέπει να είναι αξιόπιστο και οικονομικό σε σχέση με τις παροχές που προσφέρει. (Σημείωση: Αποτελείται από τους ειδικούς όρους που το εξατομικεύουν για τον εκάστοτε Ασφαλισμένο και από τους standard γενικούς όρους με βάση τους οποίους η Ασφαλιστική Εταιρεία προσφέρει την ασφαλιστική κάλυψη. Ο Ασφαλισμένος δεν είναι υποχρεωμένος αλλά ούτε είναι σε θέση να γνωρίζει τις λεπτομέρειες και τα μυστικά ενός Ασφαλιστηρίου του).
Δημοσιεύθηκε και στην ηλεκτρονική εφημερίδα NEXTDEAL Δευτέρα, 19 Οκτώβριος 2015 με τίτλο "ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ: Συχνά αγνοείται ή υποβαθμίζεται" (http://goo.gl/4FBcjm)
Ανασφάλιστα είναι τα επτά στα δέκα τουριστικά καταλύματα στη χώρα μας, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26519&subid=2&pubid=113795782). Συγκεκριμένα, το 73% αυτών των επιχειρήσεων δεν είναι καλυμμένες για τον κίνδυνο Αστικής Ευθύνης έναντι πελατών/τρίτων.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι αυξάνεται ο αριθμός των ασφαλίσεων αστικής ευθύνης ξενοδόχων. Ωστόσο, υπάρχουν κενά και πολλές ατέλειες στην εφαρμογή της διεθνούς πρακτικής στον τομέα αυτό. Όταν κλήθηκα να αξιολογήσω το πλαίσιο ασφάλισης ενός πολυτελούς ξενοδοχείου το οποίο βρισκόταν σε διαδικασία πιστοποίησης κατά ISO, διαπίστωσα ότι ήταν ασφαλισμένο κατά βάση ως περιουσιακό στοιχείο, καθώς ήταν υποχρεωτικό λόγω τραπεζικού δανεισμού, αλλά η ασφάλιση αστικής ευθύνης περιοριζόταν σε ένα όριο €100,000! Ήταν δηλαδή ανεπαρκώς καλυμμένοι σε περίπτωση τυχαίου ζημιογόνου συμβάντος από αμέλεια εκ μέρους του προσωπικού ή της διεύθυνσης του ξενοδοχείου.
Δημοσιεύθηκε και στην ηλεκτρονική εφημερίδα, Nextdeal, Πέμπτη 08 Οκτωβρίου 2015, με τίτλο: "Σκάνδαλο VW: Μπορούν να ασφαλιστούν τα στελέχη;"
Με αφορμή πρόσφατα δημοσιεύματα στον εγχώριο και διεθνή τύπο αναφορικά με το σκάνδαλο αυτοκινήτων μάρκας VW αναδύθηκε το θέμα της ευθύνης των Οργάνων διοίκησης μιας επιχείρησης. Σχετικά κρίνεται σκόπιμο να επισημανθούν τα παρακάτω:
Ένας πετυχημένος διευθυντής ή υψηλόβαθμο στέλεχος μιας επιχείρησης αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, παίρνει ρίσκα και αξιοποιεί τις ευκαιρίες προκειμένου να προάγει τους σκοπούς της επιχείρησης, τα συμφέροντα της οποίας προάγει. Είναι όμως ο ίδιος εξασφαλισμένος όταν αποφασίζει να ρισκάρει; Στις περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις, η απάντηση θα ήταν «όχι». Η δυνατότητά του, λοιπόν, να τολμάει, πολλές φορές επηρεάζεται αρνητικά από την ανασφάλεια που προκύπτει είτε από τη δομή της ίδιας της επιχείρησης είτε από την ευρύτερη αγορά στην οποία δραστηριοποιείται.
Έρευνα που έχει γίνει στη χώρα μας, έδειξε ότι μόλις το 2% των ελληνικών επιχειρήσεων έχει “κουλτούρα” στο ζήτημα της ανάληψης ρίσκου και έχει εξειδικευμένο “risk manager”.
Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Nextdeal, Δευτέρα 14 Σεπτεμβείου 2015.
Σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δηλώνει πως επιθυμεί να παραμείνει σε αυτή και που μετά από πέντε χρόνια συνεχούς οικονομικής ύφεσης είναι δέσμια μνημονιακών υποχρεώσεων έναντι των Δανειστών που τη στηρίζουν οικονομικά, είναι προφανές πως ο εκσυγχρονισμός και η μεταρρύθμιση είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Σε ένα πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο όπου οι βασικές κατευθύνσεις είναι δεδομένες και στοχεύουν στην προσαρμογή με τα δεδομένα και αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι προφανές πως προχειρότητες και ερασιτεχνισμοί από τα πολιτικά κόμματα περιττεύουν.
Σύμφωνα και με τη διεθνή εμπειρία στην πράξη, ο θεσμός της Ιδιωτικής Ασφάλισης αποτελεί απαραίτητο συστατικό του αναγκαίου εκσυγχρονισμού, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάκαμψη και στη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας. Και, πολύ περισσότερο ενόψει εκλογών, θα πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό από τους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα πως, η Ιδιωτική Ασφάλιση πρέπει να τύχει ιδιαίτερης προσοχής και κατάλληλα να αξιοποιηθεί προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας.
Αφορμή για το παρόν άρθρο υπήρξε σχετικό δημοσίευμα στο έγκριτο ηλεκτρονικό έντυπο NEXTDEAL το οποίο προβάλλει το θεσμό της Ιδιωτικής Ασφάλισης στην Ελλάδα και συγκεκριμένα, σε σχετική ανάρτηση, έθετε το ερώτημα: “Τι συμβαίνει στην περίπτωση εργατικού ατυχήματος και ύπαρξης προαιρετικής κάλυψης αστικής ευθύνης;”
Πολύ ενδιαφέρον το ερώτημα προς τους Ασφαλιστές αλλά και ευρύτερα. Μόνο που που το σχόλιο που εμφανίζεται στο δημοσίευμα, είναι καθαρά νομικό και δυσνόητο για Ασφαλιστές ή άλλους ενδιαφερόμενους πέραν των δικηγόρων - νομικών.
Επειδή τα εργατικά ατυχήματα είναι ένα φαινόμενο που παρά την όποια εξέλιξη στα θέματα πρόληψης δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθούν, κρίνεται σκόπιμο να τονιστεί η ανάγκη να θεσμοθετηθεί η Ασφάλιση Εργοδοτικής Αστικής Ευθύνης και στη χώρα μας, σύμφωνα με πρότυπα και αρχές που ήδη ισχύουν εδώ και πολλά στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αφορμή για το παρόν άρθρο υπήρξε πρόσφατο δημοσίευμα, όπου σύμφωνα με το σχέδιο νόμου για τον νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, οι μελλοντικοί πλειστηριασμοί ακινήτων θα γίνονται εφεξής με βάση την εμπορική αξία του εκάστοτε ακινήτου και όχι με βάση την αντικειμενική τιμή που ίσχυε μέχρι σήμερα. Λαμβάνοντας υπόψη πως με τα σημερινά δεδομένα η πραγματική αξία του ακινήτου, μετά την πτώση των τιμών ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, μπορεί να είναι χαμηλότερη της αντικειμενικής, προκύπτει ένα σοβαρό θέμα γύρω από την αξιοπιστία και αντικειμενικότητα εκτίμησης της εκάστοτε εμπορικής αξίας. Ρυθμιστικός παράγων για τη διευθέτηση του συγκεκριμένου θέματος είναι η παροχή υπηρεσιών από πιστοποιημένους Εκτιμητές Ακινήτων με ασφαλιστική κάλυψη της Επαγγελματικής Ευθύνης τους έναντι Πελατών ή Τρίτων, για τις τυχόν οικονομική ζημιά που μπορεί να υποστούν από λάθος ή παράλειψη του Εκτιμητή.
Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα για την ασφαλιστική αγορά, Nextdeal, Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015.
Είναι γνωστό πως υπάρχει ευρύτερος προβληματισμός στον ασφαλιστικό κλάδο και ειδικότερα, στο θέμα της Ασφάλισης της Επαγγελματικής Ευθύνης Ασφαλιστικού Διαμεσολαβητή. Αυτό, γιατί τυγχάνει να υπάρχουν κάποιες “αρρυθμίες” στην πρακτική εφαρμογή της συγκεκριμένης νομοθετικής απαίτησης, οι οποίες απορρέουν από ορισμένες διαφοροποιήσεις - “ανορθογραφίες” σε ότι αφορά την ασφαλιστική διαμεσολάβηση, που η ίδια η εγχώρια ασφαλιστική αγορά θέσπισε και συντηρεί στην πράξη. Δεν αναφέρομαι στην ύπαρξη, όπως λέγεται, “μαύρων κωδικών” παραγωγών ασφαλίσεων αλλά σε κατηγορίες Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών (Ασφαλιστικοί Πράκτορο-Σύμβουλοι και “λίγο” Μεσίτες, Τραπεζο-Ασφαλιστές, Ασφαλιστικοί Υπάλληλοι), που μάλλον αποκλίνουν από την βούληση της ευρωπαϊκής οδηγίας και από την ισχύουσα ευρωπαϊκή πρακτική. Αυτό, για να είναι ο κλάδος της ασφαλιστικής διαμεσολάβησης ευέλικτα αξιοποιήσιμος από τις Ασφαλιστικές Εταιρείες και να λειτουργεί η συγκεκριμένη ασφαλιστική κάλυψη, ως μέσο πρόσκτησης συνεργατών ασφαλιστών. Βέβαια, το τελευταίο, ισχύει “όσο όλα πάνε καλά”. Γιατί, όταν προκύψει θέμα αξίωσης αποζημίωσης από δυσαρεστημένο Ασφαλισμένο, ο οποίος επικαλείται υπαιτιότητα ασφαλιστικού διαμεσολαβητή, τότε τα πράγματα αλλάζουν...
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015, με τίτλο «"Άνοιγμα" αγορών: Μύθος και πραγματικότητα».
Αφορμή για το παρόν κείμενο υπήρξε σχετικό δημοσίευμα στον ηλεκτρονικό τύπο, το οποίο αναφέρεται σε κινητικότητα κάποιων ασφαλιστικών εταιρειών στο να προωθήσουν ασφαλιστικές λύσεις στο πλαίσιο νέας νομοθετικής απαίτησης για υποχρεωτική κάλυψη Αστικής Ευθύνης σε Τεχνικά Επαγγέλματα (ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, ψυκτικούς, τεχνίτες καυστήρων κ.α.). Δηλαδή, με απλά λόγια, μέσω κάποιας υποχρεωτικής ασφαλιστικής κάλυψης, να αποζημιώνονται οι πελάτες τους για τυχόν ζημιές που προκαλούν από αμέλεια, λάθος ή παράλειψη στο πλαίσιο των εργασιών τους. Καλό το νέο και ακόμη καλύτερες οι θετικές προθέσεις των καινοτόμων ασφαλιστικών εταιρειών, για κάτι που αντικειμενικά φαίνεται να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Μέτρο, που ήδη σε κάποια επαγγέλματα κάλλιστα ισχύει και εφαρμόζεται, διεξοδικά και αξιόπιστα μέχρι κάποιο βαθμό.
Ο βασικός Νόμος 2251/1994 για την προστασία του Καταναλωτή, κατά την εποχή της θέσπισής του στη χώρα μας, είχε συζητηθεί διεξοδικά αφού εισήγαγε κατά συστηματικό και σαφή τρόπο θέματα που σχετίζονται με την κατασκευή / παραγωγή και την εμπορία προϊόντων καθώς και με την παροχή Υπηρεσιών προς τους Καταναλωτές. Συγκεκριμένα, ο νόμος αυτός σύμφωνα και με τη νομική ορολογία, κατέστησε “αυστηρή” την αστική ευθύνη (“strict” liability) τόσο του Κατασκευαστή – Παραγωγού, Εμπόρου – Διανομέα καταναλωτικών προϊόντων όσο και του Παρέχοντος Υπηρεσίες προς τον Καταναλωτή. Θέμα εξόχως σοβαρό για τη διασφάλιση των συμφερόντων του Καταναλωτή αλλά και για την εξέλιξη των συναλλακτικών ηθών στη σύγχρονη κοινωνία, που γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη και απαιτητική. Δυστυχώς όμως στη χώρα μας, ο νόμος αυτός, ειδικά σε ότι αφορά θέματα ευθύνης, έμεινε στα «αζήτητα» και συνεχίζει να αγνοείται.