ΠΑΡΟΧΗ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ & ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩTH
Εγγύηση αξιοπιστίας η Ασφάλιση Επαγγελματικής Ευθύνης
Οι έννοιες που συνδέουν τα θέματα «Παροχή Υπηρεσιών» και «Προστασία Καταναλωτή» και αφορούν τον οποιοδήποτε Επαγγελματία που προσφέρει υπηρεσίες έναντι αμοιβής, είναι:
- «Επαγγελματικά προσόντα» δηλαδή κατάλληλη επαγγελματική εκπαίδευση του παρέχοντος κάποια υπηρεσία έναντι αμοιβής
- «Διαπίστευση», δηλαδή απονομή επάρκειας σε ότι αφορά ελάχιστες αποδεκτές προϋποθέσεις για την άσκηση της αντίστοιχης δραστηριότητας του Επαγγελματία που παρέχει την υπηρεσία και
- «Εγγύηση» σε ότι αφορά την ποιότητα και αξιοπιστία των παρεχομένων υπηρεσιών ώστε να ικανοποιείται ο Καταναλωτής που πληρώνει.
Κρίνοντας τα παραπάνω, σημειώνονται τα ακόλουθα:
Τα τυπικά επαγγελματικά προσόντα και η σχετική διαπίστευση της ικανότητας κάποιου στο να παρέχει συγκεκριμένες υπηρεσίες, αποτελούν φροντίδα της κάθε χώρας που παράγει και ελέγχει τους αντίστοιχους επαγγελματίες.
Η «ποιότητα» των παρεχόμενων υπηρεσιών είναι κάτι το υποκειμενικό. Θεωρητικά, όλοι μπορούν να ισχυρίζονται πως την προσφέρουν. Τη στιγμή δε που κάποιος «αγοράζει υπηρεσία», μπορεί να λεχθεί πως αποδέχεται την αντίστοιχη ποιότητα που του προσφέρεται με αυτήν.
Η «εγγύηση» όμως για την ποιότητα των υπηρεσιών σε βαθμό που να ικανοποιούν πλήρως το Χρήστη - Καταναλωτή, φαίνεται πως είναι το ζητούμενο.
Σε μια σύγχρονη κοινωνία, η απαραίτητη «εγγύηση υπηρεσιών» έχει πρακτικό νόημα όταν συνοδεύεται μόνο από «ασφαλιστική κάλυψη», δηλαδή όταν προσφέρεται “a priori” από κάποιον αναγνωρισμένης αξιοπιστίας Τρίτο Φορέα (Ασφαλιστική Εταιρεία), που θα εγγυάται για τις όποιες ζημιογόνες συνέπειες από αμέλεια, λάθος ή παράλειψη του παρέχοντος υπηρεσίες (Επαγγελματική Αστική Ευθύνη). Είναι προφανές πως για να είναι σε θέση μια Ασφαλιστική Εταιρεία να εγγυηθεί για την οικονομική κάλυψη αξιώσεων αποζημίωσης από τις υπηρεσίες κάποιου επαγγελματία, θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο να ελέγχει, «καλή τη πίστη», τα τυπικά εχέγγυα και τη φαινομενική ποιότητά του. Με τον τρόπο αυτό εισάγεται έμμεσα ένας τυπικός και εν μέρει ουσιαστικός έλεγχος αξιοπιστίας των διαφόρων επαγγελματιών που παρέχουν υπηρεσίες προς όφελος του Καταναλωτή (Φυσικό Πρόσωπο ή και Επιχείρηση).
Γιατί να μην υπάρχει και στη χώρα μας η δυνατότητα της αποζημίωσης μέσω της Ασφάλισης σε περίπτωση πραγματικά κακών υπηρεσιών που ζημιώνουν; Γιατί να αγνοούμε και συστηματικά να “προσπερνάμε” την αντίστοιχη καταξιωμένη πρακτική που εφαρμόζεται εδώ και αρκετά χρόνια διεθνώς; Η έλλειψη εμπειρίας και ενδεχόμενα εμπιστοσύνης στην εγχώρια ασφαλιστική αγορά δεν θα πρέπει να αποτελεί άλλοθι. Ο θεσμός της Ασφάλισης είναι διεθνοποιημένος. Σε μια ελεύθερη οικονομία στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ανοιχτής πληροφόρησης (internet), θα πρέπει να πάψουμε να ομφαλοσκοπούμε και να θεωρούμε εαυτούς ως “το κέντρο του κόσμου”. Ας ελπίσουμε πως η επώδυνη οικονομική κρίση που βιώνουμε ως χώρα να μας αφυπνίσει και να μας κάνει να ενεργοποιήσουμε γόνιμε ιδέες και δυνάμεις προόδου που σίγουρα ως λαός διαθέτουμε.