ΠΑΡΟΧΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

Υπάρχει έλλειψη υπεύθυνης & αντικειμενικής ενημέρωσης
 

Πρόσφατα, Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014, δημοσιεύθηκε την ηλεκτρονική Πύλη Ενημέρωσης NextDeal, σχόλιο – άρθρο με τίτλο: «Άρειος Πάγος:  Απόφαση σταθμός για τις Ασφαλιστικές Εταιρείες». Προσωπικά, θα έλεγα πως ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου θα ήταν πιο σωστός αν έγραφε: «Άρειος Πάγος:  Απόφαση σταθμός για την ασφαλιστική αγορά και για τους Έλληνες Καταναλωτές».  Διευκρινίζω πως στον όρο “εγχώρια αγορά” περιλαμβάνονται οι Ασφαλιστικές Εταιρείες, οι Ασφαλιστικοί Διαμεσολαβητές, οι Δικηγόροι και κυρίως οι ίδιοι οι Καταναλωτές (Φυσικά Πρόσωπα ή Επιχειρήσεις),  που πληρώνουν για την ασφάλιση και δικαιούνται να έχουν σωστή ασφαλιστική κάλυψη.
Διαβάζοντας το εν λόγω κείμενο, το σχόλιο που αυθόρμητα θα μπορούσα να κάνω είναι: Έλλειψη υπεύθυνης αντικειμενικής ενημέρωσης της εγχώριας αγοράς πάνω στο ουσιαστικό θέμα της Αστικής Ευθύνης σε σχέση με την παροχή ασφαλιστικών υπηρεσιών.

Αναλύοντας το γεγονός που αναφέρει το άρθρο, με βάση την ευρύτερη σύγχρονη ασφαλιστική πρακτική εμπειρία, διαφαίνεται η μεγάλη υστέρηση της Ιδιωτικής Ασφάλισης στη χώρα μας. Σε μια προηγμένη χώρα με ασφαλιστική ωριμότητα, ένα τέτοιο συμβάν δεν θα έφτανε ποτέ μέχρι τον Άρειο Πάγο προκειμένου να υπάρξει θετική γνωμάτευση υπέρ του ασφαλισμένου Καταναλωτή. Επιπλέον,  στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε δικαστική υπόθεση που μάλλον έφτασε ως τον Άρειο Πάγο με λανθασμένο δρόμο.  Θα μπορούσε κάλλιστα ο ίδιος Ασφαλισμένος, αν είχε ασφαλιστική συνείδηση, ή τουλάχιστον με σωστή νομική υποστήριξη, να είχε προβάλλει τη σχετική απαίτηση αποζημίωσης στον υποχρεωτικά δια νόμου ασφαλισμένο για επαγγελματική ευθύνη, Ασφαλιστικό Διαμεσολαβητή (με ενδεχόμενη προσεπίκληση της Ασφαλιστικής Εταιρείας), επικαλούμενος εξ αμελείας λάθος ή παράλειψή του. Στην καλύτερη των περιπτώσεων το όλο θέμα θα είχε διευθετηθεί με τον πλέον σωστό τρόπο χωρίς χρονοβόρες και ευρωβόρες δικαστικές διαδικασίες!

Κρίνω σκόπιμο να επισημάνω πως σε κάποιο άρθρο μου που είχε δημοσιευθεί στο Nextdeal στις 10 Δεκεμβρίου 2013 ,  ανέφερα χαρακτηριστικά: “Είναι λογικό στα πλαίσια μια ζημιάς και πολύ περισσότερο μιας θεομηνίας, να δοκιμάζεται ο θεσμός της Ασφάλισης και οι εκάστοτε ασφαλισμένοι να αξιώνουν αποζημίωση προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιπέσει. Τι γίνεται όμως όταν το Ασφαλιστήριο που είχαν, δεν τους καλύπτει ή είναι ανεπαρκές; Κατά τη συνήθη πρακτική, στρέφονται κατά της Ασφαλιστικής Εταιρείας διεκδικώντας κάποια καλύτερη αποζημίωση. Τι γίνεται όμως όταν το Ασφαλιστήριο βάσει ρητών περιοριστικών όρων ή εξαιρέσεων δεν καλύπτει ακόμη και με την πίεση κάποιας νομικής απειλής; Ας μην ξεχνάμε, ένα Ασφαλιστήριο είναι ένα ιδιωτικό συμφωνητικό το οποίο συντάσσουν δικηγόροι και το προωθούν – πωλούν οι Ασφαλιστικοί Διαμεσολαβητές (Μεσίτες, Πράκτορες ή Σύμβουλοι). Και εδώ είναι που δοκιμάζεται η αξιοπιστία των υπηρεσιών τους που στοχεύουν στη διασφάλιση του εκάστοτε Ασφαλισμένου Καταναλωτή ή Επιχείρησης. Αναλογιζόμενος την οικονομική κρίση που βιώνουμε ως χώρα, είναι προφανές πως ο σχετικός προβληματισμός θα πρέπει να είναι πιο έντονος…”.

Συμμεριζόμενος το σημαντικό και χρήσιμο ρόλο των Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών (Μεσίτες, Πράκτορες ή Σύμβουλοι Ασφαλίσεων) και την έλλειψη αντικειμενικής ενημέρωσής τους πάνω στο θέμα της ίδιας επαγγελματικής αστικής ευθύνης, είχα δώσει και δημοσιεύθηκε σχετικό άρθρο μου και στο περιοδικό του «Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών» τεύχος 529 Μάρτιος - Απρίλιος 2012, με τίτλο «ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΩΝ. Υπάρχει και είναι θεσμοθετημένη δια νόμου. Να διασφαλισθεί η ουσία της Ασφάλισής της». (Βλ. http://goo.gl/P7DGfx).

Στο εν λόγω άρθρο γίνεται αναφορά στην προοπτική που υπάρξουν περιπτώσεις έγερσης αξιώσεων αποζημίωσης εις βάρος των Ασφαλιστών που διαμεσολαβούν στα διάφορα ασφαλιστήρια συμβόλαια. Ειδικότερα, επισημαίνεται πως όταν κάποια στιγμή ο Ασφαλισμένος δεν αποζημιώνεται σωστά και διαπιστώνει πως μπορεί να αξιώσει αποζημίωση ακόμη και για διαφυγόντα κέρδη, τότε αυτόματα προκύπτει πρόβλημα με τον Ασφαλιστή του. Σύμφωνα με στοιχεία από την διεθνή πρακτική εμπειρία, η πλειονότητα των αξιώσεων αποζημίωσης  εις βάρος Ασφαλιστή εντοπίζεται «σε αδυναμία κατανόησης των πραγματικών ασφαλιστικών αναγκών του Πελάτη του» ή «σε παράλειψη - αδυναμία επαρκούς επεξήγησης των ειδικών όρων ή εξαιρέσεων του Ασφαλιστηρίου».
Ειδικότερα, στο άρθρο αναφέρεται πως στα πλαίσια κάποιας μελέτης (στις ΗΠΑ) όπου είχαν αναλυθεί περί τις 200 περιπτώσεις αποζημίωσης επαγγελματικής αστικής ευθύνης Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών, οι αιτίες ανάγονταν στις παρακάτω γενικές κατηγορίες λαθών και παραλείψεων:

- Αδυναμία καταγραφής– μη σωστή εμφάνιση στοιχείων (Failure to document)

- Ανεπαρκής ασφαλιστική κάλυψη (Inadequate coverage)

- Παραβίαση επαγγελματικού καθήκοντος (Breach of duty of care)

- Παραβίαση όρων σύμβασης (Breach of contract)

- Συμφωνίες που δεν καταγράφηκαν ή δεν τηρήθηκαν (Special relationships).

Στην ίδια μελέτη, οι αξιώσεις αποζημίωσης χαρακτηρίστηκαν κατά βάση ως "έλλειψη επιμέλειας” από την πλευρά του επαγγελματία Ασφαλιστή” αναφερόμενες μάλιστα ως Σύνδρομο του “L” (από την λέξη Lack – Έλλειψη).

Με βάση τα παραπάνω, είναι προφανές πως η εγχώρια αγορά (όπως προσδιορίστηκε στην αρχή του κειμένου), δεν έχει προσεγγίσει την ουσία και το γόνιμο ρόλο του θεσμού της Ασφάλισης, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την έλλειψη ασφαλιστικής συνείδησης και τον χαμηλό βαθμό ανάπτυξης της Ιδιωτικής Ασφάλισης στην Ελλάδα, σε σχέση με τις άλλες αναπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, οι καιροί αλλάζουν και θα πρέπει να υπάρξει αφύπνιση και εκσυγχρονισμός. Η οικονομική κρίση δεν πρέπει να αποτελεί αρνητικό παράγοντα προς την κατεύθυνση αυτή αλλά πηγή για γόνιμο προβληματισμό και ανάληψη πρωτοβουλιών.