ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ
Σύγχρονες Ευρωπαϊκές κατευθύνσεις
Είναι γνωστό, πως η αρχή της «Προστασίας του Καταναλωτή» και του «Ελεύθερου Ανταγωνισμού», στοιχειοθετούν βασικά «δόγματα» πάνω στα οποία «χτίζεται» το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν κατά βάση και ανεξαιρέτως ίδια δικαιώματα και παρόμοιες υποχρεώσεις που σταδιακά διέπονται από ένα ενιαίο θεσμικό πλαίσιο για όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ.
Σε πολλούς τομείς, όπως είναι η Παροχή Υπηρεσιών, καταβάλλεται σημαντική προσπάθεια για τη σύγκλιση των νομοθεσιών. Προς την κατεύθυνση αυτή, είναι προφανές πως οποιαδήποτε προσπάθεια με γνώμονα την ποιότητα και την αξιοπιστία, θα είναι προς «τα πάνω» και όχι προς «τα κάτω», ώστε το όποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, να προσφέρει στους Πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ίδιες ευκαιρίες και παρόμοια εξασφάλιση. Ως εκ τούτου είναι λογικό πως δεν θα υποχρεωθεί ο Γάλλος ο Γερμανός , ο Άγγλος να μην ασφαλίζεται πια αλλά απεναντίας ο Έλληνας, ο Ιταλός, ο Βούλγαρος, ο Ρουμάνος θα πρέπει να ευθυγραμμισθεί σε αυτό που θεωρείται εδώ και χρόνια “established good practice”!
Το ότι σε ορισμένους τομείς της χώρας μας ισχύει κάποιο καθεστώς που αντιβαίνει σε καταξιωμένους και νομικά κατοχυρωμένους θεσμούς κάποιων άλλων ευρωπαϊκών χωρών, δεν σημαίνει πως θα συνεχίζει να ισχύει επί μακρόν.
Στο πνεύμα των παραπάνω, αναφορικά με το θέμα «Παροχή Υπηρεσιών», επισημαίνονται οι έννοιες: «Επαγγελματικά προσόντα», δηλαδή κατάλληλη επαγγελματική εκπαίδευση, «Πιστοποίηση», δηλαδή αναγνώριση-απονομή επάρκειας σε ότι αφορά ελάχιστες αποδεκτές προϋποθέσεις για την άσκηση της αντίστοιχης δραστηριότητας και «Εγγύηση», σε ότι αφορά την ποιότητα και αξιοπιστία των παρεχομένων υπηρεσιών.
Τα τυπικά προσόντα και η διαπίστευση της ικανότητας κάποιου στο να παρέχει συγκεκριμένες υπηρεσίες, αποτελούν φροντίδα της Πολιτείας. Η «ποιότητα» των παρεχόμενων υπηρεσιών είναι κάτι το υποκειμενικό. Θεωρητικά, όλοι μπορούν να ισχυρίζονται πως την προσφέρουν, τη στιγμή δε που κάποιος «αγοράζει υπηρεσία», μπορεί να λεχθεί πως αποδέχεται την αντίστοιχη ποιότητα που του προσφέρεται με αυτήν. Το ζητούμενο όμως φαίνεται πως είναι η «εγγύηση» για την ποιότητα των υπηρεσιών σε βαθμό που να ικανοποιούν πλήρως το Χρήστη - Καταναλωτή.
Αναγκαία η Ασφάλιση Επαγγελματικής Ευθύνης
Σε μια σύγχρονη κοινωνία, η απαραίτητη «εγγύηση υπηρεσιών» έχει πρακτικό νόημα όταν συνοδεύεται μόνο από «ασφαλιστική κάλυψη», δηλαδή όταν προσφέρεται “a priori” από κάποιον αναγνωρισμένης αξιοπιστίας Τρίτο φορέα (Ασφαλιστική Εταιρεία), ο οποίος εγγυάται για τις όποιες ζημιογόνες συνέπειες από αμέλεια, λάθος ή παράλειψη του παρέχοντος υπηρεσίες. Είναι προφανές πως για να είναι σε θέση μια Ασφαλιστική Εταιρεία να εγγυηθεί, θα πρέπει κατά κάποιο τρόπο, να ελέγχει, «καλή τη πίστη», τα τυπικά εχέγγυα και τη φαινομενική ποιότητα αυτού για τον οποίο εγγυάται, εξασφαλίζοντας έμμεσα τον Καταναλωτή, αποδέκτη των όποιων υπηρεσιών.